De
eerste week kwam ik door de kwalificaties en verloor ik in de 2e
ronde. Ik speelde de hele week niet echt lekker, wat jammer was, want er had
meer in gezeten. Toch had ik weer 4 wedstrijden gespeeld.
De week erna moest ik 3 rondes in de kwalificatie spelen. Wederom stond ik aan
het begin van de week nog niet lekker te spelen, maar toch kwam ik wedstrijd
voor wedstrijd door. Ik was beter op de belangrijke momenten dan mijn
tegenstanders en toen stond ik ineens in de kwartfinale na 5 wedstrijden! De
kwartfinale en halve finale waren mijn beste wedstrijden van de week, ik
speelde los en hoefde niet teveel na te denken. Toch merkte ik tijdens de halve
finale al dat ik moe was. Erg moe. Ik speelde op mijn reserves. Toch wist ik te
winnen en na 7 wedstrijden in 7 dagen stond ik dus in de finale van een 25.000!
Wie had dat durven dromen na al deze rotmaanden en jaren dat ik dit eigenlijk
zo snel alweer kon bereiken! Misschien dromen wel, maar of ik dat echt geloofde..
Nee. Al voor de finale wist ik dat ik op was. Mijn hele lichaam reageerde traag
en zelfs met inspelen was ik al continu een stap te laat. Toen ik ook nog last
van mijn been kreeg wist ik dat het onbegonnen werk was. Ik had daar graag meer
uit gehaald. Maar goed, ik was weer op de weg terug!